tom_ek

Ha, ja mam to samo z Sailorami i ich lejkami, które wręcz uniemożliwiają tankowanie piór z większymi stalówkami.

Duragraph z edycji limitowanych, czyli Duraflex, miał kiepskie stalówki, to się ponoć później zmieniło, poprawiono je, więc szukaj raczej wśród tych nowszych edycji "limitowanych". Słyszałem też narzekania na cieńsze stalówki w normalnych Duragraphach, w moim była udana, fajna (była, bo zastąpiłem ją fleksem FPR). Pióro bardzo lubię i polecam. Lekkie. PS. Chyba ktoś na targowisku wystawił na sprzedaż za rozsądne pieniądze.

Oj tam, tylko trochę droższe od japończyków. I chyba tańsze od Pelikanów, które sprzedałeś - sprzedajesz Nie wiedziałem, że się tak szybko zdążyli zainspirować

Pisałem niedawno w innym wątku o stalówkach JoWo i Bock (#5 i #6), przeklejam tutaj: O ile mnie pamięć nie zawodzi i czegoś nie pomyliłem, to stalówki JoWo mają m.in. Franklin-Christoph, Edison, pióra Przemysława Marcińskiego, Italix czy nowe cudeńka azjatyckie Opus 88, natomiast Bock to m.in. Kaweco, Conklin, Monteverde, TWSBI, Leonardo Officina Italiana, Conid. Tak na szybko to tyle mi do głowy przychodzi.

Tak, pasuje #6, ale w TWSBI jest Bock, w F-Ch JoWo, nie wiem, czy krzywizna stalówki będzie idealnie pasować do spływaka i sekcji. Ale ja mam w VACku szóstkę FPR, działa.

@Didi, @Aventador13, @drEvil, napisałem wczoraj do F-Ch, odpisali przed chwilą, że pióro, na które czekam, będzie w sprzedaży w ciągu kilku tygodni. Zatem czekam(y).

Leonardo Officina Italiana Momento Zero, wykończenie Blue Hawaii, blaszka ef, stalowa. Uroda, wrażenia – co tu dużo pisać, pióro jest śliczne , klasyczne, przyciąga uwagę. Od cygarowatych bardziej podobają mi się flat topy, a że sylwetce włocha bliżej do tych drugich, to trafia w mój gust. Jest spory, nie za długi (za co mu chwała), ale utuczony; moje FPR Triveni Jr, które dotychczas miałem za grubasa, jednak szczupło przy nim wygląda (na zdjęciach jeszcze w towarzystwie TWSBI VAC 700R). Podoba mi się również nieznaczny tylko uskok linii korpusu i skuwki. Wygoda pisania – tu Momento Zero mam wrażenie trochę zawodzi, ale to moje subiektywne odczucia po trzech dniach pisania, już się zmieniają. Sekcja i jej uskok, chwalone w recenzjach i opisach mnie trochę przeszkadzały, ale nie w tym sensie, że są niewygodne (bo nie są), lecz są „odczuwalne”, myślę o nich w czasie pisania, czego nie mam przy innych piórach, po prostu chwytam i piszę. Ale podobnie miałem kiedyś z TWSBI VAC (akurat jego sekcja w opisach ganiona), po paru dniach chwyt jakoś mi się z tym piórem ustalił i od tej pory pisze mi się nim przyjemnie. Leonardo to chyba również ten typ pióra, które nie układa się pod piszącego lecz vice versa. Po trzech dniach jednak przestaję już o sekcji myśleć po napisaniu paru słów, przyzwyczajam się widać. Druga rzecz – mam wrażenie, że pióro nie jest najlepiej wyważone, zbyt obciążone u góry: metalowe pokrętełko konwertera oraz wpuszczony w akryl metalowy gwint w zakończeniu korpusu. Nie wiem, czy mam rację, ale szybciej i łatwiej mi się przedramię w czasie pisania męczy. Ale chyba i w tym jakoś się z Leonardem, jak z Vackiem, dogadamy i ustali mi się chwyt. Obiektywne zastrzeżenia mam do stalówki – trafiła mi się drapiąca, muszę słać do poprawek. Już wcześniej miałem ze stalówką Leonardo z tego modelu do czynienia, parę miesięcy temu kupiłem sobie taką na próbę, także ef. Choć to w rzeczywistości dość tłuste f, to fajna była i gładka. Ta natomiast gładka nie jest, linia atramentu nieznacznie strzępi. Druga sprawa – zbyt luźne spasowanie stalówki w tzw. housingu, już po kilku napisanych słowach stalówka przekręca się delikatnie, nacięcie skrzydełek nie pokrywa się z kanalikiem spływaka, ale, co trzeba podkreślić, nie ma to najmniejszego wpływu na jakość pisania. Stalówka jest za to: b. gruba jak na ef, odpowiednio mokra, miękka i lekko sprężysta, dobrze cieniuje, jest niezawodna (o czym trochę dalej) i ładna. Mimo tych niedoskonałości zupełnie zakupu nie żałuję. Jak napisałem, trzyma się je w zasadzie nieźle (choć nad tym jeszcze popracujemy), wygląda obłędnie, pisze bezbłędnie, niezawodnie – żadnych oznak zmęczenia pióra przy pisaniu dwóch stron: atrament od początku do końca podawany równomiernie, ciągle, bez najmniejszej choćby przerwy; pisze od przyłożenia. Muszę jeszcze się przekonać, jak będzie startować po dłuższych przerwach i czy w podróży nie będzie się dziwnie zachowywać, np. wylewać, mam jednak przeczucie, że będzie dobrze. Koniecznie jednak trzeba poprawić gładkość stalówki, chciałbym ją także trochę odchudzić. W Leonardo sporo jest detali, które dodają pióru uroku i klasy (tak myślę): udane moim zdaniem połączenie akrylu z metalem oraz różnych barw akrylu (biały, beżowy jak kawa z mlekiem i ciemnobrązowy, błękitny i turkusowy - tych turkusów zdjęcia nie oddają - po ciemny i głęboki granat) odkręcana „dupka” korpusu (zastanawiam się, na ile to praktyczne. Niby troszkę krócej się ją odkręca niż cały korpus, ale kręcić tak czy owak trzeba, zaś przy zdjęciu samej „dupki” nie widać poziomu atramentu. No chyba że kto chciałby tylko popędzić atrament, czego ja dotąd robić nie musiałem, bo przepływ jest b. dobry) pojemny, solidny, i ładny tłoczek klips – z tych, jakie najbardziej lubię: prosty, bez zdobień i tłoczeń, zwężający się ku dołowi, wpuszczony w skuwkę (wykonana z jednolitego akrylu, bez wkręcanego cap topa), i w dodatku z kółeczkiem grawerka z numerem egzemplarza pierścienie na skuwce – w podstawowym modelu MZ tylko wykończenie Blue Hawaii ma nie dwa, jak pozostałe, lecz trzy pierścienie na skuwce, jak w modelu MZ Grande; dodaje jej to urody. Podobnie jak krążki akrylu między nimi – nie wiem, czy to zamierzone, czy np. efekt cięcia kosztów, ale są one wykonane z różnych kawałków akrylu, tworzę coś na kształt mozaiki akryl – niesamowity, nie tylko kolorystyka, ale i jego struktura. Pióro jest gładziutkie i okrąglutkie, ale głębiej w akrylu widać wypłaszczenia, fasetowanie, jakby korpus zrobiony był – jak beczka – z klepek, każda zaś klepka z trochę innego akrylu. Brązowawe paski są w głębi jakby gładkie, natomiast błękitne i granatowe jakby poruszone „pod powierzchnią”, z pęcherzykami – nie wiem, na ile to zamierzone, ale mnie się one kojarzą ze zmarszczkami i falowaniem wody. Słowem – pióro cud, miód, naprawdę polecam. Tylko pisać mogłoby lepiej

Ja trzy dnie temu takie: Z tej radości nawet recenzję skrobnąłem.

Mam podobnie, choć z nielicznymi wyjątkami Ładny, ja lubię raczej ciemne atramenty, ale zawsze mam ze 2-3 wariaty, takie dziewczęce i krzykliwe . Między innymi Waterman Inspired Blue i Diamine Jade Green (podobny do Twojego, ale z lepszym cieniowaniem) oraz Robert Oster Sublime (również bardzo do nich zbliżony).

@Nikaa - tu mnie masz, ja też lubię kość słoniową. Podoba mi się też pełnowymiarowy kościano-czarny Pro Gear (zdjęcie ze strony: https://buylux.pl/artykuly-pismienne/piora-sailor/pro-gear/sailor-pro-gear-color-pioro-wieczne-ivory-rt) Gdyby to lub tamte miały tłoczek, to poważnie bym rozważał zakup. Konwerter w piórach za te pieniądze to lekceważenie klienta (przynajmniej niektórych, ja się czuje obrażony ). Ostatni już wtręt "białopiórowy" - to pióro mi się od dawna podoba, ponoć święty Graal w świecie piór (pewnie nie ono jedyne) - stara, bardzo rzadka i tak samo droga Aurora Etiopia (zdjęcie ze strony: https://www.stilografica.it/insights/aurora-etiopia-106.htm) PS. Czy ryzyko przechwycenia przesyłki przez celników wzrasta wraz z wartością przesyłki?

@Nikaa, nie doczytałem, byłem przekonany, że Ty masz każde z "wielkiej trójki" (lub każdego próbowałaś). Ja żadnego z nich nie znam (nie pisałem), a te moje sugestie to na podstawie licznych opinii internetowych. Pisaliśmy wczoraj o białych piórach, takie dziś w sieci spotkałem cudeńko (ale cena...); zdjęcia ze strony: https://global.rakuten.com/en/store/hunnyhunt/item/sailor_11-3017-310_fp1/. https://image.rakuten.co.jp/hunnyhunt/cabinet/sailor/s163-3.jpg

Marcinie, rzuć okiem tutaj (stalówka C, czyli BB): Ale jeśli ma być podobnie jak u Pelikana, to Piloty z tej trójki są ponoć najbardziej pelikanowskie w pisaniu. @Nikaa, a dlaczego Sailory, jaka między nimi a Platinum jest różnica w stalówkach? (Na jakiegoś japończyka się w przyszłości zdecyduję, ostatnio się między Sailorem i Platinum waham). PS. Rzuciłem okiem na ceny 3776 Century w internecie, na Rakuten bardzo zachęcające, 345 zł (ze złotą stalówką) . A w naszym buylux - 640 zł.

@MarcinEck, @Aventador13, pochwalcie się Panowie na forum tymi piórami i wrażeniami ze stalówek (i o próbki pisma gorąco proszę), gdy już do Was dotrą.

Nie, z tymi Diaminami nie mam żadnego kłopotu na papierach, na których na ogół piszę. Tutaj to kwestia chłonnego papieru i mokrych fleksów, spójrz na niebieskiego Watermana, niewiele lepiej się prezentuje. TWSBI najlepiej, ale to dlatego, że stalówka cieńsza i nie tak wylewna jak pozostałe.

Dziś spróbowałem trzech innych papierów Pigna (poprzednio był to zeszyty z serii Flowers Pigna Nature, 60 g/m2): mały notatnik w kratkę (także 60g), zeszyt w linię z serii Monocromo (80 g/m2) papier kancelaryjny (także 80 g) - na szczęście nie były drogie. Mam wrażenie, że najlepiej z piórami radził sobie papier z makulatury w zeszycie Flowers Pigna Nature (zdjęcia i skany u góry tego wątku). Na papierze osiemdziesięciogramowym (zeszyt i arkusze kancelaryjne) atrament wyraźnie strzępi, znika cieniowanie, występuje prześwitywanie i przebijanie. Z mokrymi fleksami sobie nie radzi, nie dla mnie. Papier kancelaryjny (skan): Zeszyt (skan):

A wiesz, że ten biały (Chenonceau White, to ten?) całkiem ładny. Wart uwagi. Co do stalówek, to ja się pewnie odważę na UEF (lub SF).

Może Platinum 3776 Century Laurel Green - dość nowy kolor, dość ładne pióro (i chyba w Twoim Nikaa guście).

I mnie ostatnio bierze na japońskie, tyle że te 1911, 3776 i Custom - wszystkie takie do siebie podobne i nudne. Ale stalówki ponoć ciekawe... Może się kiedyś na Sailora Pro Gear skuszę (jedyny japończyk z tej trójki, który jako tako jeszcze w moich oczach ujdzie).

Marcinie, Kobe jest produkowany dla sieci sklepów Nagasawa-Kobe, to jej strona (niestety po japońsku): https://kobe-nagasawa.co.jp/blog/original-2/ @Aventador13 Zmiana awatara - zmiana upodobań (z niemieckich na japońskie)?

Proponuję atramenty, bardzo ciekawe są Kobe robione przez Sailora dla sklepu w Kobe (więc dostępne być może tylko w Kobe ).

Mnie zaś najbardziej podoba się buteleczka. Z atramentów Grey, ma powodzenie

Trzymam za słowo.

U mnie do chińsko-amerykańskiego towarzystwa dołączył niedawno nowy chińczyk, ten, nomen omen, żółty - drugi Moonman M600S:

Rikyucha? Mam na liście zakupowej . Gratuluję wystawy, mamy tu na szczęście jej namiastkę .

A może spróbuj Pilotów Parallel.