tsyrawe

Nieludzkie.

Mozart -- naboje i minikonwerter.

Nie przystoi temu atramentowi na kratce. On potrzebuje dużo wolnej przestrzeni.

MB nie bez powodu jest MB.

Przerywanie, zalewanie, posikiwanie, moczenie sie, brudzenie i szybkie wysychanie... Zamierzam skrobnąć post o brzydkich zwyczajach markowych piór. Zbieram cierpliwie dośweiadczenia. Na razie mam wrażenie, że nie ma takiej atramentowych niegodziwości, przed którą wzgdragałoby się pióro bez wzgędu na jego cenę i pochodzenie. Póki co światłem niewinności i prawości prominiują tylko dwie marki.

Maybe. Taki biegły to ja nie jestem.

Tłok: Ahab, Creaper Pompka: Marlen Cuzco. Zakraplacz: Stipula T-Flex

Ups. Ten przykład dobitnie pokazuje, że nawet najlepszym sie zdarza.

Nie piszę tego dla smieszkow, ale w przypadku problemu z podjęciem decyzji zalecany jest rzut monetą. Serio.

I używaj skośną obsadkę.

Serce nie sługa. Nie zawsze podobaja nam sie te własciwe, porządne kobiety/mężczyźni.

Jak najbardziej. Wypowiadałem się już na temat tego papieru.

Kasiu, do Travellera są różne wkłady. Nie trzeba z najcieńszym papierem. Jest nawet papier akwarelowy. Cudo.

Fajne, fajne, ale mnie podoba się, może jestem walnięty, MB Mystery Masterpiece. Bardzo podoba.

Może i ja... To tylko kilka godzin jazdy.

Czarna gęś w kangurzych różach.

Marlene Incas Cuzco -- z wyprzedawanej na ezatoce polskiej kolekcji wskazanej w innym wątku na naszym forum. Jedno z najtańszych piór z owej kolekcji; no cóż narzuciłem sobie w tym roku pewną dyscyplinę cenowo jakościową. Piękne pióro, ozdobne, ale ze smakiem i bez przesady: prześwitująca zielona żywica i patynowane srebro. Świetnie układa się w dłoni - ze swoim słusznym ciężarem. Zlatka pisze dość grubo, z wyraźna srebrzystością. Zróżnicowanie grubości kreski wynika zarówno z owej sprężystości (fleksik) jak i cech italikowatych. Pionowe linie zdecydowanie grubsze od poziomych. Jak widać na jednej z fotek, szczelina między skrzydełkami dość znacząca. Z tego powodu pióro pisało bardzo mokro, ale za to rozruch nie był natychmiastowy i oczywisty. "Pisało", ponieważ już zmniejszyłem szczelinę pozbywając się obfitości wydawanego atramentu, ale nie uleczyłem trudnego startu. Popracuję jeszcze nad tym. Warto, bo kreska ciekawa. Ciekawe, odwrócone grzbietem zlatki do dołu pisze i startuje bez zwłoki. Wbrew informacji, pióro choć czyściutkie, było już wcześniej napełniane, ale być może przez samego producenta w celach testowych. W tym miejscu, chciałbym podziękować mojemu telefonowi za zrealizowanie sesji zdjęciowej.

Bardzo, bardzo. Reverse oblique znalazł się na mojej liście.

Takim jeszcze nie miałem sposobności.

"przewietrzyć" i "najstarszych".

Dziób mierzono suwmiarką to 1.2 mm,ale ziarno oczywiście zwęża się ku spodowi, więc na pewno kreska jest poniżej 1 mm. Czy da się w poziomie cieniej? Wrzucę coś w rodzaju: Znacie? Tak? To posłuchajcie. Jak doskonale wiecie, szerokość pionowej kreski definiuje szerokość dzioba, poziomej - nie tyle grubość, co ostrość krawędzi. Dlatego uprawiać italikę można jakimkolwiek narzędziem, które jest płaskie, cienkie i ma ostre krawędzie: kawałkiem plastiku, drewna, blaszką. I dlatego najlepsze/klasyczne/normalne stalówki do italiki to "po prostu" odpowiednio przycięta i uformowana blaszka. Fajnie się tym kaligrafuje, ale z pisaniem jest gorzej, ponieważ ostre krawędzie i rogi dzioba zahaczają o włókna papieru. Aby pisać gładko i jednocześnie przedłużyć trwałość stalówki (a szczególnie zlatki) dziób musi mieć ziarno. Zwykle ziarno jest obłe i gładkie. Jeśli zostanie odpowiednio przeszlifowane, można je spłaszczyć i uformować odpowiednie płaszczyzny, których krawędź będzie służyła do stawiania znaków na papierze. Dygresja dla Markola -- Jak to w życiu, zawsze trzeba wybrać kompromis, tym razem kompromis między italikowatością a gładkością/wygodą pisania. Po lewej stronie osi mamy ortodoksyjną, ostrą stalówkę do italiki, a po prawej "kulkę" ziarna. Jeśli przesuną się za bardzo w lewo to zetrę ziarno do imentu. Zwykle jest cóś za cóś. Pewnie mogłem bardziej zaostrzyć krawędź dla uzyskania cieńszej kreski i w pewnym momencie nawet to zrobiłem, ale wtedy straciłem gładkość posuwu dzioba po papierze i musiałem rejterować. Na pewno brakuje mi wprawy i doświadczenia (to dopiero moja druga italika), chociaż szlifowanie stalówki to nie fizyka kwantowa, ale jestem zadowolony. Otrzymałem wyraźne zróżnicowanie grubości kreski i nie straciłem, a nawet polepszyłem tę pożądaną "sweetness" stalówki. Do kaligrafii polecam inne narzędzia, jeśli zaś chodzi o zróżnicowanie grubości kreski, tego rodzaju koniaki i inne nadają się jak najbardziej. Kiedy tak zastanowię się, i to nawet bez wysiłku, to dla mnie najbardziej pożądaną cecha stalówek jest właśnie zróżnicowanie grubości kreski. Dzioby kreślące jednostajne linie mają u mnie coraz mniej powodzenia. Zdaje się, jednak, że nie mamy dużego wyboru, albo stuby/italiki albo fleksy/pół fleksy/ćwierćfleksy. Jednych i drugich coraz mniej.

Ależ proszę uprzejmie.

Dremelkiem i micro meshem.

No co ty, Akszugor. A skąd miałbym wziąć pelikanowego stuba 1 mm? Cognac pisał dla mnie za bardzo szeroko. Takie stalowki juz miałem, potrzebowalem coś do drobniejszej codziennej italiki. Jestem zadowolny z efektu piłowania.