Salix, ESS & Diamine Registrar's Inks

[brzozowisko]

Blisko dziesięć miesięcy temu na moim biurku wylądował atrament Diamine Registrar’s (DRI, recenzja Eda Jelley’a), który poza miłością od pierwszego wejrzenia, okazał się też lekiem na wszelkie przypadłości moich piór i chorobliwą jakością papieru, którego muszę używać w pracy.

Obok DRI jest jeszcze kilka podobnych atramentów, z których chyba najbardziej znane są Ecclesiastical Stationery Supplies Registrars Ink (ESSRI, recenzja na gourmetpens.com) oraz Rohrer & Klingner Salix (RKS, recenzja Eda Jelley’a). Znając jedynie DRI, ale słysząc wiele pozytywnych opinii o dwóch pozostałych, postanowiłem zrobić małe zestawienie i wybrać ten, który najbardziej mi odpowiada.

Wspomniane atramenty mają podobne właściwości, z których dwie są dla mnie najważniejsze: dobre zachowanie na papierach słabej jakości (brak lub minimalne strzępienie, mała przebijalność) oraz tendencja do redukcji przepływu atramentu w ‘mokro’ piszących piórach. Przyznam jednak, że wszystkie trzy atramenty zachowują się niemal idealnie.

Przez ostatni miesiąc pisałem DRI, ESSRI oraz Salix na zmianę w tych samych piórach, oraz korzystałem jednocześnie z trzech identycznych Pilotów V-Pen napełnionych na stałe trzema atramentami. Po dwóch tygodniach okazało się, że ESSRI i DRI są niemal identyczne, a przynajmniej, że nie jestem w stanie zauważyć różnic. Dokupiłem dodatkowe próbki, które jedynie utwierdziły mnie w przekonaniu, że obecny ESSRI jest tak naprawdę Diamine Registrar’s o zmienionej nazwie. Myślę, że jest prawdopodobne, że ESS zmienił producenta stosunkowo niedawno, ponieważ opinie zaledwie sprzed kilku lat wspominają o znaczących różnicach pomiędzy ‘starszym’ ESSRI i DRI, i podejrzenia padały na niemiecką firmę Trodat(?).

 

Wyniki

 

Przebijanie: minimalne

Show-through: Salix mniejsze

Cieniowanie: dobre w obydwu przypadkach, ale nieco lepsze DRI/ESSRI (większe nasycenie koloru?)

Czas schnięcia atramentu: dobry, ale DRI/ESSRI znacznie szybciej w przypadku grubszej kreski

Zachowanie oryginalnego koloru: Salix pozostaje niebieski, gdy DRI/ESSRI przechodzi w grafit w krótkim czasie

Smarowanie stalówki: Salix wypada dużo lepiej, chociaż nadal sprawia wrażenie atramentu stosunkowo 'suchego'

 

 

 

Link do albumu ze zdjęciami próbek na różnych papierach

 

 

 

Diamine Registrar's Ink po 5 minutach i 10 miesiącach na papierze Rhodia 80gsm. Miłość przetrwała.

 

Diamine Registrar's po 3-4 minutach. A jeszcze rok temu nie mogłem patrzeć na niebiesko-czarne atramenty

 

 

Dzięki za uwagę i dotrwanie do końca!

 

[Shiro Aka]

Bardzo ładny kolor. Aktualnie szukam jakiegoś takiego w tym odcieniu. Argh... a już praktycznie miałem wybrany jeden, a tu taki post. I znów jestem niezdecydowany.

[visvamitra]

Ciekawe porównanie. A Essri nie przysycha ci w piórach?

[brzozowisko]

Bardzo ładny kolor. Aktualnie szukam jakiegoś takiego w tym odcieniu. Argh... a już praktycznie miałem wybrany jeden, a tu taki post. I znów jestem niezdecydowany.

 

A o jakim atramencie myślałeś? Warto tylko pamiętać, że ESSRI i Diamine RI z czasem przechodzą w czarny lub grafitowy kolor niezależnie od rodzaju papieru. Salix zdaje się utrzymywać niebieską barwę, podobnie jak galusowe atramenty KWZ, np KWZ galusowy turkus.

 

 

Ciekawe porównanie. A Essri nie przysycha ci w piórach?

 

Nie, ale podejrzewam, że to może mieć związek z faktem, że używam wypróbowanych szczelnie zamykanych piór, które już wcześniej bezpiecznie zostawiałem napełnione przez tygodnie lub miesiące bez znaczącej utraty atramentu. Jedyne nieszczelne pióro używam codziennie, i tutaj czasem na stalówce znajduję suche plamy, gdy normalnie spodziewałbym się wilgotnego atramentu. Tak więc odpowiedź na Twoje pytanie może brzmieć pozytywnie. ESSRI wydaje się utleniać i wysychać w kontakcie z powietrzem znacznie szybciej niż niegalusowe atramenty, ale jakikolwiek osad pozostający na stalówce i ściankach konwertera wydaje się stosunkowo łatwo mieszać z pozostałym atramentem i nigdy nie miałem problemów z tzw. hard-start'ami.

[brzozowisko]

Poprawny link to wspomnianej recenzji Salix'a: http://edjelley.com/2014/04/08/rohrer-klingner-salix-iron-gall-ink-review/