Leuchtturm1917 (część 3) - Master Notebook

[Alveryn]

 

Wymiary: 225x315 mm.

Waga: 1066 g.

Gramatura papieru: 100 g/m2.

Rodzaje papieru: w linie, w kratkę, w kropki, gładki.

Kolory: czarny, czerwony.

Oprawa: twarda.

 

W poprzedniej recenzji pobawiłem się cienkim papierem, pora na coś grubszego – oto największy (i najdroższy) z testowanych notatników. Okładka sztywna, oklejona tworzywem imitującym skórę. Typowe elementy wykończenia: gumka, zakładka i kieszonka. Radość pisania w rozmiarze XXL. W zestawie otrzymujemy naklejki, ulotkę reklamową i liścik z podziękowaniami.

 

Notatnik nie rozkłada się całkiem na płasko – grubość i twarda oprawa robią swoje. Grzbiet jest szyty i klejony. Wewnątrz znajdziemy stronę tytułową, trzy strony spisu treści i kartki-do-pisania – w tym przypadku 233 numerowane strony (117 kartek) w linie, z zewnętrznym marginesem oraz miejscem na wpisanie daty. Papier jest gruby, przyjemny w dotyku, niezbyt śliski. Osiem ostatnich kartek posiada perforację, moim zdaniem odrobinę za drobną do tej grubości papieru, ale umożliwiającą ich w miarę bezpieczne oddzielenie.

 

 

Test papieru Leuchtturm1917 Master Notebook

 

Grubszy papier nie musi oznaczać lepszej współpracy z atramentem. Przy użyciu stalówki F (1) pismo jest wyraźne, bez rozmyć i strzępienia, jednak na odwrocie pojawiło się kilka małych, punktowych prześwitów (wygląda to tak, jakby atrament dotarł płytko pod powierzchnię drugiej strony). Ślad stalówki jest też wyraźnie grubszy, niż w innych próbach. Przy powiększeniu i pod światło widać kilka miejsc, w których atrament jakby rozlał się między wewnętrznymi warstwami papieru.

 

Próba stalówką M (2) wypadła podobnie. Pojawiło się znikome strzępienie (pojedynczy „włos”). Także tutaj nadmiar atramentu został w kilku miejscach rozprowadzony wewnątrz kartki. Prześwitywanie punktowe, mniejsze, niż w przypadku stalówki F (wychodzą różnice w zachowaniu atramentów?). Nic tragicznego, da się pisać dwustronnie bez szkody dla czytelności.

 

Zastosowanie stalówki OBB (3) spowodowało zarówno przebicia, jak i prześwitywanie tekstu z drugiej strony kartki. Miejsca „rozlania” atramentu znacznie liczniejsze, ale nadal widoczne głównie przy powiększeniu.

 

Stalówka miękka (4) i elastyczna maczanka (5) nie lubią się z tym papierem - nadmiar atramentu rozlewa się na boki, litery są zniekształcone.

 

Dla odmiany, próba pisania stubem (6) wypadła idealnie. Żadnego strzępienia, przebijania czy rozmycia – to prawdopodobnie zasługa niezbyt mokrej stalówki i dość szybko schnącego atramentu.

 

Podsumowanie

Papier zachowuje się momentami jak bibuła (ciekawe, jak by współpracował z suszką). Można pisać piórem, ale w miarę możliwości suchą stalówką i/lub szybko schnącym atramentem. Stalówki F i M niemal bez zastrzeżeń. Stalówka OBB daje wyraźne przebicia. Fleks rozlewa się we wszystkich możliwych kierunkach. Bardzo dobra współpraca ze stubem.

Edytowano Listopad 3, 2013 przez Alveryn

[Thay]

Notatników dedykowanym stalówkom jest wyraźny deficyt. Ale - jak widać - czymś współczesnym da się pisać.

[Pan_Q]

Szkoda, że nie napisałeś tej recenzji wcześniej

[musicman]

Miałem roczny kalendarz całkiem dużego rozmiaru, tygodniowy - po lewej dnia a po prawej notes. Rozwiązanie idealne do mojej pracy. Wykonanie na wysokim poziomie, podoba mi sie ten styl. Co do papieru to trafiłem na dobry egzemplarz. Z Aurorą Fine współpracował idealnie, tak samo z grubszą stalówką ale juz odpowiednim atramentem. Póżniej używałem recenzowany tutaj moleskine - 12 mini kalendarzy na każdy miesiąc. Papier dużo słabszy, połowa zawartości zbędna. W tym roku myślę, że znowu będzie L1917 tylko w miękkiej oprawie.