KOH-I-NOOR HISTORIA

[kerad]

Tłumaczenie strony: http://www.emanuelpetran.wz.cz/historie_kohinoor.html

włascicielem podanej czeskiej stronki jest hobbysta zbieracz drewnianych ołówków. Ma ich ponad 5500 szt. To druga taka kolekcja w Czechach. Strona nie byla aktualizowana od roku a na mój e-mail jeszcze nie dostałem odpowiedzi. Umieszczam to w tym dziale ponieważ nie jest tam ani jednym słowem wspomniane o produkcji piór. Ale decyzje o ewentualnym przeniesieniu pozostawiam Adminowi. Miłej lektury.

I jeszcze jedno. Konstrukcja niektórych zdań pomimo, że rozumiem każde słowo, powoduje, że nie rozumiem dokładnie jego sensu. W związku z tym mogą wystąpić merytoryczne błędy, za co z góry przepraszam i prosze o wybaczenie i oczywiście o skorygowanie.

KOH-I-NOOR HISTORIA

1.Początki historii

Początki rodziny Hardtmuth sięgają do 16 stulecia do Bawarii w krainie Chiemsee. Większość tej rodziny to stolarze lub budowniczy. W polowie 18 stulecia część rodziny przeprowadziła sie do Austrii. Była w jakiś sposób silnie związana ze szlacheckim rodem Liechtenstein.

1. 
   Josef Hardtmuth
   

Założyciel firmy Hardtmuth urodzil się 13.02.1758 jako Josef Hadtmuth w Asparn an der Zaya w rodzinie budowniczego księcia Liechtensteina. Ze względu na swoje zdolności w budownictwie, został awansowany na nadwornego budowniczego księcia Aloise Josepha von Liechtenstein. Z wielkich budowli, ktore w ciągu swojego życia przeprowadził byla to przebudowa pałacu na Herrenstrase 8 w Wiedniu, a następnie przebudowa całego zamku w Lednici.

Ponieważ budowal pod klucz i musiał kontrolować wszelkie budowlane materiały, udalo sie mu wynaleść nowy gatunek węgla, z ktorego można wyrabiać żaroodporną ceramike o właściwościach porcelany, coś podobnego do znanego nam fajansu holenderskiego, ale o wiele tańszego. Szczególna zaś była wysokiej jakości brązowawa polewa, która nie miała żadych trujacych właściwości jak ołów czy cynk. Na tą ceramike dostał w dniu 7.4.1812 cesarski patent.

W roku 1790 zalożyl razem z fabrykantem Winklerem fabryke "Wiener Steingut", wiedeńskiej ceramiki, (porcelany), jak ją wtedy nazywano. Budowa nowej fabryki 2 lata później w Alserbach kolo Wiednia realizowana była już bez wspólnika. Rok 1802 byl dla Josefa Hadtmutha bardzo płodny, ponieważ udalo sie mu rozwiazać dwa ważne techniczne problemy. Stwierdził, że z piasku i małej ilości dodatku wapna nie temperaturą, ale ciśnieniem można uzyskać bardzo mocne, dekoracyjne cegły (dzisiejsze wapienno piaskowe?) i wybudował z nich we Valticich płot wokół całego majątku Liechtensteinów o powierzchni 258 ha.

2.1Wiedeńska metoda

Drugim ważnym problemem było opracowanie produkcji grafitu. Powodem była potrzeba wielkiej ilości ołówków na własne potrzeby. Josef Hardtmuth sporządzal bardzo wiele szkicow i także oznaczał wyroby ceramiczne. Ich cena ówczesnie była bardzo wysoka, ponieważ były w wiekszości sprowadzane z Anglii, a w okresie poprzedzajacym wojny napoleońskie było na nie nałożone embargo. Zajmował się tym także we Francji na zlecenie Francuskiej Akademii Nicolas Jacques Conte, paryski malarz i mechanik. Zamiennik naturalnego grafitu próbowano wynaleść już na długo wcześniej przed wojnami napoleńskimi. Najbliżej tego byli niemcy gdyż już mieli grafit do dyspozycji, ale dużo gorszej jakości jniż w Anglii. Mieszali grafit z Bawarii z ołowiem i wizmutem. Wyrabiali płaty, które kroili na kątowe lub owalne grafity i wkładali do drewnianej obudowy. Ta technologia się później odzwierciedlila w niemieckim nazewnictwie Bleistift (ołowiana tycz).

Francuzi i Niemcy traktowali swoje mieszanki jako zamiennik naturalnego kompaktowego grafitu, mieszanki mielonego grafitu z iłem, poddanego dalej obróbce termicznej. "Tłusty" dodatek iłu dodawal lepkości i tworzył tą mieszaninę jednorodną. Fonte stosował jednak dotychczasową technologie produkcji ołówków, mechaniczną obróbke na płycie. Tzn. krojiło sie na kątowe paski, które po termicznej obróbce i preparowaniu lepili do prostokątnych rowków w ołówku. Ta metoda była wyjątkowo prosta lecz bardzo mało wydajna. Josef Hardtmuth wykorzystał doświadczenie z wyciskaniem wapienncyh cegieł. Zastosował metode wyciskania mieszanki prasą z okrągłym dźwigarem. To znacznie zwiększyło wydajność produkcji i podniosło bardzo jakość ołówka, ponieważ sprasowanie dźwigarem jeszcze bardziej homogenizowalo mieszanke, utwardzało a owalny grafit poddawał się lepiej obróbce jak plaska płytka. Rownież zrobienie owalnego rowka w drewnie było dużo mniej skomplikowane niż kątowego. Ten sposób produkcji grafitu został nazwany "Wiener Metode" – wiedeńska metoda a jej zastosowanie stało konkurencyjne dla producentów norymberskich, którzy dotąd nie przeszli nawet na metode Contego. Ta technologia nie wymagała angielskiego grafitu, wystarczał ten z południowych Czech. Uniezależnilo to calkowicie austriacki rynek od importu. Produkcją grafitu Josef Hardtmuth szybko zastąpił produkcje ceramiki i zaczął sprzedawać ołówki po całej Austrii, Niemczech, Holandii, Włoszech, Rosji i również do Anglii. Powodzenie spowodowane było także ceną, ponieważ 12 ołówków kosztowało tyle co jedna angielska. Rozszerzenie produkcji ołówków spowodowalo konieczność inwestycji. Połączyl sie wtedy z cesarskim doradcą i w roku 1810 rozpoczął produkcje na skale przemysłową. Oprócz ołówków ropoczął produkcje niektóryh sztucznych barwników jak neapolska żółć, czarną, cynober i inne. W roku 1816 Josef Hardtmuth umiera a kierowanie fabryki przejmuje jego malżonka Elizabeth Kiesler, z pomocą swojego drugiego małżonka Johanna von Ziolecky, aż do swojej smierci w 1827 roku. Ostatnie 4 lata działa już jako właścicielka a kierowanie firmą powierzyla swemu synowi Carlowi.

3, Carl i Ludwig Hardtmuth

Drugi ze współwłaścicieli nie byl technicznie uzdolniony. Jego głowna działaloność to muzyka i działalność społeczna. Był jednym z najbliższych przyjaciół Ludwiga van Bethovena. Pod ich kierownictwem została zmieniona nazwa firmy na L&C Hardtmuth. Carl ukończył wyższą techniczną szkołe w Wiedniu i calkowicie poświęcił się działalności we firmie. Produkcja ołówków i ceramiki zaczęła sie powoli rozrastać więc w 1829 roku postawiono nową fabryke zaplanowaną na produkcje 16 000vltc (1 vltc=144szt.) rocznie. W latach trzydziestych dziewietnastego stulecia przychodzi największy budowniczy boom w Wiedniu, co spowodowało duże zapotrzebowanie na pracowników budowlanych, poszły w góre ceny budowlanych działek co spowodowało wzrost cen produktów, szybko wzrastalo zapotrzebowanie na surowce, wzrastaly także koszty utrzymania rodziny, szczególnie Ludwiga, który mieszkal w Dreźnie a produkcją sie prawie nie zajmował. Carl sam rozwiązywał większość problemów, nie pozwalał na zastępstwa, co powodowało prosperite całego zakladu. Znaczącym było spotkanie z Adalbertem (Wojciechem) Lannou, budziejowickim przedsiębiorcą, w roku 1824 na studiach na Politechnice Wiedeńskiej. Ten mu później zaoferował całkowitą pomoc potrzebną do przeniesienia fabryki z Wiednia do Czeskich Budziejowic, zapewnił wybudowanie fabryki pod klucz, logistyke materiałów i produktów, ponieważ prowadził wodne szlaki na Wełtawie i Dunaju. Był także współwłaścicielem pierwszego na kontynencie kolejowego szlaku konnego z C. Budziejowic do Lincu. Carl stosunkowo długo zwlekał z decyzją i dopiero 30.07.1846 umowa została podpisana. Jako odpowiedni i tani, wybrano teren wysuszonego stawu Krumlowskiego między Wełtawą a torami, wtedy jeszcze dosyć oddalonego od miasta. W 1847 roku umiera nagle techniczny doradca i desygnowany zarządca fabryki Welsch, co bardzo skomplikowalo i opóźniło tempo prac. W tym czasie fabryka nie była jeszcze dokończona. Carl musiał do pracy wdrożyć swojego zaledwie 20-to letniego syna Franza.

4. Franz Hardtmuth

Dnia 09.05.1848 zaczęła sie produkcja ceramiki i systematycznie kończy budowa całego zakładu. Kształt terenu i rozkład budynków odpowiada mniej wiecej dzisiejszemu stanowi. Wtedy budowano raczej parterowe budynki, które potem w latach 70-tych dopodwyższono w czasie drugiego etapu budowy. W roku 1852 był to najwiekszy zakład w Czeskich Budziejowicach a zarazem jeden z najwiekszych w calych południowych Czechach. Pierszy etap całkowicie zakończono w 1862 roku a sześć lat później ropoczęto nowy. Zatrudnienie w fabryce przekroczyło 1000 pracowników. Nowoczesność zakładu byla dla konkurencji poważnym wyzwaniem i wielu z konkurentów zmuszonych zostało także do unowocześnienia swojej produkcji. Unowocześnienie produkcji grafitu bylo rewolucją w wyrobie ołóków, spowodowała znaczny spadek cen a tym samym zwiększylo ich dostępność. Nie zmienił sie jednak sposób wyrabiania drewnianych opraw, dalej podlegał stolarskiej obróbce. Ponieważ mocno zwiekszyła się produkcja grafitu, zwiekszenie produkcji oprawek spowodowalo obniżenie ich jakości. Tym problemem zajął się Franz Hardtmutch, ktory oprócz kierowania studiował także w Anglii nowoczesną konstrukcje i działanie maszyn a także ich zastosowanie w nowoczesnych fabrykach. Swoje zdobyte doświadczenie wykorzystał w swoim zakładzie. W ciągu 20-tu lat skonstruował i kazał wyrobić zupełnie nowe maszyny i nową technologie produkcji ołówków. Poszedł zupełnie nową drogą prostych jednokomonentowych maszyn na jedną technologiczną operacje. Te proste konstrukcyjnie maszyny były bezawaryjne i pewne, oraz mialy wielką wydajność. Konstrukcyjną idee jednokomponentowych maszych stosuje sie do dziś. Te maszyny kazał wyprodukować w zakładach mechanicznych w Norymberdze, gdzie do dziś istnieje tradycja produkcji maszyn do produkcji ołówków.

1. 
   KOH-I-NOOR
   

Jego dalszą zasługą było wytworzenie całego szeregu nowych, bardzo dobrych jakościowo ołówków. W czasie zwiedzania Anglii podczas studiów był świadkiem przekazania jednego z największych diamentu z Indii do królewskiego skarbca królowej Wiktorii. Diament ten mial żółtą barwe i według angielskiej transkrypcji pierwotnej indyjskiej nazwy "góra światła"–"KOH-I-NUR" lub "KOH-I-NOOR". Wszystkie dotąd wyprodukowane ołówki miały z techologicznego powodu ciemny kolor i tylko kilka gradacji twardośći. Fraz Hardtmuth zaproponował całkowicie nowe ołówki o 19 stopniach twardości i w żółtym kolorze. Szeroka gama twardości wymogła nowy sposób oznakowania. Miękkie oznaczono jako B (black czarne) w 8 stopniowej skali, twarde jako H (hard-twarde) w skali 10-cio stopniowej, a średnie jako HB. Ten sposób zostal przyjety na całym swiecie jako standart. Ołówki nazwano KOH-I-NOOR a na rynek wypuszczono je nietypowym sposobem. Dotychczas nowe produkty wprowadano na rynek w niskich cenach. Franz hardtmuth zaczął te ołówki sprzedawać 3 razy drożej! Przyjaciele mu to odradzali, lecz sukces okazał sie bezprecedensowy. Produkt dostał główna nagrode na jubileuszowej wystawie w Wiedniu w 1888 roku i na światowej wystawie w Paryżu rok później. Stał się standartem jakości dla innych producentów, standartem klasyfikacji gradacji i w końcu został nazwany imieniem firmy. Po roku 1890 zakład przyjął nazwe KOH-I-NOOR L & C HARDTMUTH. Franz za swoją działalność dostał od cesarza Franciszka Józefa I dnia 27.10.1876 szlachecki tytuł a w roku 1874 stał się honorowym obywatelem miasta Czeskie Budziejowice.

1. 
   Lamezan i Herring von Frankensdorf
   

W 1870 roku zakończono produkcje ceramiki a zaklad się zupełnie przestawil na produkcje artykułów pismienniczych. Następcami Franza Hardtmutha została trójka jego dzieci. Córka Marie, wydana za Ernesta Herringa von Frankensdorf, Mathilda wydana za hrabiego Olivera von Lamezan a syn Franz. W koncu lat 90-tych funkcjonowala już całoświatowa sieć sklepów wliczając w to zakładowe filie. Rok 1910 byl rokiem jej najwiekszej sławy. Tylko sam budziejowicki zakład zatrudniał ponad 1800 pracowników i prodokował około 200 mln. ołówków rocznie. Firma miała 5 zakładów filialnych i 32 filialnych punktów sprzedaży po całym świecie, wliczając Japonie. Produkcyjnie była to największa i najnowocześniejsza firma produkująca ołówki z kompletną produkcją od drewnianych osłonek aż po kartonowe opakowania i produkcje gumek do wymazywania. Całkowicie samodzielna, niezależna fabryka, dostarczano tylko surowce. Firma przynosiła duży zysk i była głównym graczem na rynku w swojej dziedzinie. Katalog produktow z tego czasu liczy 140 stron i jest obrazem wrażliwości na klienta, wszystkie produkty są dokładnie opisane i zobrazowane.

Okres ten jest ważny i z prawnego punktu widzenia. Firma KOH-I-NOOR HARDTMUTH należy do najstarszych firm tej branży. Jej nazwa się z biegiem czasu zmieniła. Nazwa firmy była łączona z nawiskiem właściciela i założyciela. Wraz z rozszerzaniem swego wpływu i przybywaniem konkurencji zaszła potrzeba dodania czegoś trwałego i wszechobecnie znanego. Przyszło to z dopełnieniem nazwy KOH-I-NOOR a wraz z tym najbardziej znane i najwyższe jakościowo żółte ołówki pod tą samą nazwą. Powiązanie to było na tyle ważne, że dostało sie do nazwy firmy. Zmiana ta zaszła w końcu 19-tego stulecia, kiedy zaczęto chronić nazwe firmy miedzynarodowym prawem. Stała się więc jedną z pierwszych firm w Austrowęgrzech, której nazwa została objęta ochroną. Ochrona nazwy firmy i firmowych produktów ma w zakładzie długą tradyje. Najważniejszą jest nazwa KOH-I-NOOR, która jest najstarszą chroniona marką od 12.11.1894. Równie ważne sa także i markowe produkty. Jedną z głównych jest marka SLON, objęta ochroną od 1903 którą oznaczono gumki do mazania, marka MEPHISTO, ktorą nazwano bardzo popularne kopiowe i atramentowe ołówki, chroniona od 1901, Astra od 1904 i Pluto od roku 1903.

7. Między wojnami.

Rozpad Autrowęgier oraz I wojna światowa była powodem wielkich strat. Pod wływem wyników wojny zmuszono firme do oddania filii w Anglii, tj. zakladu i sieci sprzedaży, która w 1919 r. utworzyła L & C Hardtmuth Ltd London. Jeszcze współpracowała z centralą, ale była już zupełnie samodzielna. Angielska gałąź przejeła nazwe i prawną ochrone marki KOH-I-NOOR. Nowe kierownictwo w centrali pod kierownictwem ing. Czecha starało się w latach 1919 – 1929 odbudować rozbitą sieć sprzedaży w nowopowstałych państwach. Na nowo otworzono filie w Wiedniu, Budapeszcie, Dreznie, Londynie, Paryżu i Milanie. Repprezantanci byli w Krakowie, Zagrzebiu, Bukareszcie i Zurychu. W roku 1919 firma odkupila pozostawiony zakład ołówków "Lechistan" w Krakowie i 15% udziału na działającą fabryke ołówków "Majewski" w Pruszkowie koło Warszawy. W roku 1923 połączyły się filie w Dreznie i Berlinie w podobną do wspólnoty w Londynie ale o dużo mniejszej samodzielności. Okres lat 30-tych przez kryzys gospodarczy spowodował wielki rozwój ale i wielkie zmiany. W 1930 roku przejmują razem z A. W. Faber -Castell 50% udziałów na fabryke ołówków Johann Faber w Hermanstadt. Według umowy firma miala sie przemienić w spółke akcyjną a wszystkie akcje 3 udziałowców miały być przeniesione na holdingową spółke do Szwajcarii. Starania A. W. Faber Castell majace utworzyć holding nie przyniosły rezultatu, ponieważ niemiecki rząd w 1934 roku zakazuje przeprowadzenia tej tranzakcji i nakazuje odsprzedanie firmie A.W.Faber-Castell 50% udziału firmie Johann Faber. Dwa lata później firma KOH-I-NOOR otwiera całkowicie nową fabryke w Croydon w Anglii i w Mullendorf w Austrii a za rok w Krems także w Austrii. W następnym roku odkupuje całą fabryke ołówków VERA w Norymberdze. Do chronionego prawem logo firmy dodana zostaje graficzna wstęga, która prawnie zatwierdza się 30.09.1935 roku. W latach trzydziestych przybywa i do dzisiaj używanych marek jak: Aviator, Blue Star, Selfaktor, Scala, Progresso, Gold Star, Navigator, Omega, Studio, Negro, Mona Lisa, Technicolor, Automatic, Polycolor i inne. Przystąpienie Hitlera do władzy i okres przed II woną światową znamionuje usilne starania o utrzymanie sieci sprzedaży całego przedsiębiorstwa. W 1937 roku dokończona zostaje budowa w Zagrzebiu zupełnie nowego zakładu i piły do produkcji drewnianych osłonek (poźniej TOZ Zagrzeb). Rok później otworzono także zupelnie nowa fabryka w Bloomsburry v New Jersey v USA. Jednocześnie w tym samym czasie utworzono holding ANOVA w Szwajcarii, na który firma chciała przenieść sprzedaż i część majątkową, zabezpieczając się tak w neutralnym panstwie. Te starania udały sie tylko częściowo. Utworzeniem protektoratu Czech i Moraw byly oddzielone wszystkie filie, które częściowo utworzyły własne grupy. Centrala byla na siłę przydzielona do przemysłu rzeszy, udziały i majątkowe częsci niemieckich gałęzi zostały odjęte. Produkcja w miejsce wysokiej jakości zmieniona zostala na wojskową zastępczą (np. ołówki z lipy i olchy bez przygotowania drewna). Filie w Mullensdorf i Krems zostały zamknięte a w Czeskich Budziejowicach produkcja obniżona i nakierowana na produkcje gorszej jakości ołówków.

8. Wsółczesność.

O ile I wojna światowa potrząsnęła, to daleko większy wstrząs czekał ją w 1945 roku. Dotychczasowi zarządcy Dr Czech i von Karapancza zostali internowani i zastąpieni. Właściciele dr Friedrich baron Herring i Franz Hardtmuth zostali uwięzieni jako wojenni złoczyńcy. Mathilda hrabinka Lamezan, Maria baronka Herciny i Anna von Hardtmuth zostały wydalone do Austrii. W związku z dalszymi zmianami politycznymi usamodzielniły się zakłady w Polsce, Jugosławii i Rumunii. Krewny z bocznej linii Rohan żyjacy w Anglii przejął udziały w Croydonn. Franz Hardtmuth po uwolnieniu wyjechał do Anglii i połączył sie z Rohanem tworząc spółke Rohan-Hardtmuth a w Austrii połączył się się Herring z Lamezanem. Centrala w Czeskich Budziejowicach została 28.10.1945 roku znacjonalizowana. Krótko potem produkcja się wznowiła a spora jej część pod marką KOH-I-NOOR Hardtmuth trafiała na eksport. Było to bardzo ważne w związku ze sporem o marke. W 1947 roku doszło do ugody obu grup, kiedy grupa Rohan-Hardtmuth wymieniła swój udział w filii Milanie, Paryżu i w zakladzie Vera za udziały grupy Herring-Lamenzan w Croydon. Tak się to obie grupy całkowicie usamodzielniły. W roku 1950 w "Zurichter Vertrag" umową w Zurychu podzieliły między siebie rynki na samodzielne strefy wplywu. Grupa Rohan-Hardtmuth przejęła Anglie i kraje za oceanem, a grupa Herring-Lamzan Europe. W tym samym roku austriacka grupa rozpoczęła produkcje w Attang i odnowila wyrób w Mullendorf. To był bardzo poważny krok z punktu prawnego, ponieważ produkt oznacza sie logiem. Wszystkie firemne marki oprócz Anglii i USA były w posiadaniu budziejowickiego zakładu. W latach 1952-1957 grupa austryjacka prowadziła intensywne spory o przyznanie marki na ziemiach Europy. Grupa Lamezan i Herring uwolniła akcje paryskiej filii, która trafiła do francuskiej firmy Maquise. W roku 1961 zakład jednak przestaje istnieć. Podobny okrutny los spotyka wszystkie filie grupy Rohan-Hardtmuth. W 1954 roku wielkie problemy finansowe dotykają Croydon, sprzedany zostaje zaklad w Bloomsburry Red Cedar Comp v Lewisburgu a 10 lat później kończy swoją egzystencje sprzedażą do firmy Eagle Pencil Comp. W końcu 50-tych lat pod marką KOH-I-NOOR istnieją zakłady:

KOH-I-NOOR Bleistiftfabrik L & C Hardtmuth w Wiedniu

KOH-I-NOOR Hardtmuth S.p.a. Milan

KOH-I-NOOR Inc. Bloomsbury (tylko sprzedaż)

KOH-I-NOOR L & C Hardtmuth, państwowy zaklad w Czeskich Budziejowicach.

Konsekwencje sporu o nazwe firmy doprowadziły kierownictwo firmy do utworzenia marki eksportowej pod nowym chronionym znakiem Bochemia Works, której po rozwiązaniu problemu w latach 90-tych definitywnie przestano używać. Rownocześnie utworzono szereg towarowych marek jak np. Toison d'OR, La Paloma, Sunpearl, Giconda, Mondeluz, Colorama, które przyjęły sie na rynku. Opacznie szereg marek się z biegiem czasu wytraciła jak: Bupen, Omnicolor, Oriental, Giraffe, Superba. I kiedy zaprzestano używać marki Bochemia Wokrs, część nazw jej wyrobów została do dziś. Najbardziej znaną nowa marka na świecie stała sie po wystawie w Brukseli w 1958 roku. To umożliwiło przystąpienie do tzw. „Karlsbader Vertrag“ umowie zawartej w Karlowych Varach, która zapewnila transfer towarowych chronionych znaków do 6 europejskich państw, gdzie zakończony został sądowy spór z grupą Herring-Lamezan. Marki trafiły do utworzonej Etablissement International Crayomine v Liechtensteinu, której zalożycielem był holding Anova. Dobre wyniki eksportu, budowa zakładu na Kubie w latach 1963-1964 a jednocześnie złe wyniki konkurencyjnej grupy Herring-Lamezan doprowadzily do ugody w Brnie w 1966 roku. Uzgodniono wtedy przemiane fabryk w Austrii na spółke akcyjną za posrednictwem szwajcarskiej firmy SAVE a.s. ktorą jako filie utworzyła ANOVA. Odkupiła ona istniejacą austiacką fabryke zmieniając ja w spółke akcyjną. Akcje SAVE ANOVA sprzedała grupie Herrin-Lamezan i przedsiębiostwu w Czeskich Budziejowicach. Tak się jednocześnie przeniosły prawa własnościowe w równej mierze na wszystkie 3 firmy: wiedeńską spółke akcyjną, EI Crayon, i na SAVE. Jednocześnie zostaly uzgodnione warunki terytorialnego podziały eksportu. Tą ugodą zakończono spory o znaki towarowe!

Amerykańska KOH-I-NOOR zaczęla sie specjalizować w produkcji materiałów kreślarsich i zdobyła sobie szerokie uznanie. W roku 1990 łączy się z Riepe Werke Rotring Hamburg. Ten z kolei w roku 1966 przejmuje KOH-I-NOOR w Milanie. W 1998 roku cała grupa trafia pod grupe Sanford jako część ponadnarodowego koncernu koncernu Newell- Rubbermaid.

Firma Budziejowicka ze względu na swoj zakres oraz duży eksport, głównie w czasach kiedy eksport był bardzo pożądany, byla zasilana różnymi innymi producentami biurowych i szkolnych artykułów. W 1969 roku wciela się 9 różnych fabryk i zmienia się ona w firme branżową z uprzywilejowaną pozycją w całym tzw. socjalistycznym systemie. 10 lat później transformuje sie na trust. W tym czasie miał 6 firm państwowych, 9 zakladów produkcyjnych i 1 sieć sprzedaży. Zatrudnionych było 18tys. pracowników z rocznym obrotem 2 mld czechoslowackich koron i sortymentem od ołówków przez gry, szczotki, artykuły sportowe aż po trumny. Taki trust nie miał jednak dalszej racji bytu i dlatego doszło w 1986 roku do rozpadu branżowej firmy na dwa samodzielne przedsiebiorstwa KOH-I-NOOR Hardtmuth i GAMA. Dwa lat później oddziela sie Centropen a rok później i GRAFO. W ramach prywatyzacji w roku 1992 przedsiębiorstwo zamienia się w spółke akcyjną i dalsze samodzielne podmioty jak: Skalka, Neva, Metria, Merkus, Ponas. Z prywatyzacji byłego zakładu 04 powstaje nowa firma TUPA, sp. zoo (spol. s.r.o.) Kardašova Řečice. W tym czasie po kuponowej prywatyzacji stają się głównym właścicielem funduszy PPF. W roku 1994 dochodzi do połączenia kapitałowego i kadrowego spółek akcyjnych KOH-I-NOOR Hardtmuth i Gama. Przedsiębiorstwo z budziejowic staje się częścią GAMA GROUP. Gama (producent wyrobów medycznych), KOH-I-NOOR Hardtmuth (produkcja artykułów szkolnych, biurowych i artystycznych). Zaczyna się restrukturyzować proces produkcji i sprzedaży. Decydującą część akcji od funduszu PPF kupuje rodzina Vlastislava Břízy. W 1995 roku definitywnie rozwiązał sie problem z austryjacką spółką poprzez odkupienie udziałów akcjonariuszy i przeniesienia wszystkich praw należących do SAVE i EI Crayomine na firme z Budziejowic, która zakończyla dzialalność firmy austryjackiej ze względu na jej duże finansowe problemy. Dwa lata później budziejowicka firma odkupiła prawem chronione logo firmowych marek należacych do grupy z Anglii. Tysamym zakończył się trwajacy dłużej jak 50 lat spór o marke. W roku 1996 następuje fuzja z firmą GRAFO, w roku 1997 częściowa fuzja z Kovopolem. W tym samym roku zostaje powolana wspólnie z Centropenem spółka sieci sprzedaży detalicznej KINPEN. Rok 1998 to kupienie akcji i transformacja nowej krajowej sieci sprzedaży KOH-I-NOOR Hardtmuth Trade, a.s. W roku 2000 powstaje filia wyłącznej dystrybucji na Słowacji KOH-I-NOOR Hardtmuth Slovensko, a.s. W późniejszych latach powstają kolejne spółki w dalszych państwach: KOH-I-NOOR Hardtmuth POLSKA, a.s., KOH-I-NOOR Hardtmuth ITALIA, a.s., KOH-I-NOOR Hardtmuth ROMANIA, KOH-I-NOOR Hardtmuth BULGARIA a KOH-I-NOOR Hardtmuth AUSTRIA.

Obecnie firma z powodzeniem kontynułuje sprzedaż a 80% swojej produkci to eksport do 64 krajów na świecie. I tak jak Hardtmuthowie szukali tańszej siły roboczej i surowców do Czech, tak teraz firma ma od 2005 roku filie w Nanjing w Chinach oraz wykupiła kontrolujący pakiet akcji w syberyjskim Tomsku. Firma sie rozwija i tradycyjnie nadal jest czołowym producentem szkolnych i biurowych artykułów a teraz także artykułów dla artystów w Średniej i Wschodniej Europie.

Tłumaczenie strony: http://www.emanuelpetran.wz.cz/historie_kohinoor.html

1. 
   

[Aleksandra]

kerad

dzieki temu artykulowi zidentyfikowalam

opisywanego na forum mojego czarnego quasi Jottera ze startym czesciowo napisem

Bochemia Works

Ciekawy artykul

[kuk]

Niesamowite. Bardzo ciekawe. Konkretne.

[Thay]

Świetna robota. Dzięki!

[rbit9n]

poszedłem dziś kupić konwerter do diplomata i przy okazji kupiłem koh-i-noor versatile. ale zdaje się, że tak jakby inaczej niż ten, który miałem kupiony jeszcze za Czechosłowacji. no, ale jest przynajmniej metalowy.

[visvamitra]

Bardzo dobry tekst. Dzięki!

[Bukowski]

ostatni nabytek.