Feralne pióro portugalskiego sędziego...

[MarcinEck]

Dziś wstałem bladym świtem i przeczytałem taką oto historię opisaną w 2013r. przez Alaina Vanderauwera na francuskojęzycznym Forum o piórach stylo-plume.org...
Postanowiłem ją przełożyć dla Was w prezencie wielkanocnym...

 

Jeszcze link do oryginału : http://www.stylo-plume.org/viewtopic.php?f=39&t=6580

Ophélia była pokojówką w rodzinie sędziego Antonio Quintela. Pióro Pelikan należało do pana domu. Kiedy ten zmarł rodzina zwolniła Ophélia wręczając jej na pamiątkę pióro należące wcześniej do jej pryncypała.
Ophélia nie mogła później znaleźć pracy, w końcu wyjechała z Portugalii i przeniosła się do Szwajcarii.
Pewnego dnia opowiedziała o piórze sędziego swemu szwajcarskiemu pracodawcy, Uhliemu, (swego czasu pianiście grającemu w kinie niemym). Opowiadała całą historię wyraźnie zaniepokojona i z przestraszonym wyrazem twarzy.
Zaintrygowany Uhli spytał ją czemu jest taka niespokojna, a Ophelia odpowiedziała: "Bo to pióro przynosi nieszczęście !".
Pracodawca indagował ją dalej, więc w końcu dziewczyna ze łzami w oczach wytłumaczyła, że sędzia Quintela, który pracował w Sądzie Apelacyjnym, podpisał tym Pelikanem kilka wyroków śmierci, które doprowadziły do egzekucji nieszczęsnych skazanych. Takie pióro może przynieść tylko pecha.
Patron uspokajał Ophélia jak mógł, ale nic nie pomagało…. Ostatecznie dziewczyna zdecydowała się sprezentować pióro Uhliemu.
Obdarowany był stałym klientem księgarni znajdującej się obok Małego Muzeum, zaprzyjaźnionym z jej właścicielką. Chcąc sprawić swojej znajomej, której zamiłowanie do rozmaitych pisadeł znał dobrze – ofiarował jej owo feralne pióro… A że Pani księgarz jest moją towarzyszką, więc ostatecznie pióro znalazło się w Petit Musée (1).
Nazajutrz, na otwarciu wystawy w Maison d'Ailleurs (2) spotkałem Uhliego i podziękowałem mu za prezent, który przynosi pecha! Parsknął śmiechem i zapytał "Ty naprawdę wierzysz w te wszystkie bzdury? »

To nie koniec tej zadziwiającej historii …
jeszcze dziś ciąg dalszy …
============================================================================================================================
1. Założone przez Alaina Petit Musée to kameralne muzeum (piór między innymi), w Yverdon-les-Bains cf.: https://vanderauwera.org/
2. Muzeum science-fiction tamże

 

Edytowano Kwiecień 12, 2020 przez MarcinEck

[MarcinEck]

Jeszcze link do oryginału :

http://www.stylo-plume.org/viewtopic.php?f=39&t=6580

I :

Ciąg dalszy tej zagadkowej historii został wkrótce dopisany przez użytkownika Forum używającego nicka @JeanB :
W drodze do domu, patrzyłem na Pelikana zastanawiając się jak przedmiot, który był bezwolnym narzędziem w rękach człowieka mógł "przynieść pecha"... Uhli miał rację... to bzdury!
Dziś rano wychodzę wcześnie z domu, żeby kupić gazetę. Przed kioskiem, niewielki tłumek ludzi rozprawiających o czymś ze wzburzeniem... Podchodzę bliżej i z wolna dochodzą do mnie fragmenty rozmowy : mówią o śmierci, o Uhlim, o wernisażu …!!!!
Wchodzę w grupę dyskutantów, trochę spanikowany, zapominając o gazecie i wypytuję : co?, kto umarł? Kiedy to się stało? Jak to się stało? I nagle zaczynam się obawiać, że rozumiem...
Pięć minut później, wiem już wszystko, albo prawie wszystko. Uhli był na wernisażu, trochę wypił, po czym około pół godziny po północy poszedł na parking po swój samochód. Znaleziono go dziś rano, około siódmej, leżącego na kierownicy, przy otwartych drzwiach samochodu. Teraz jest tam policja, cały parking jest zamknięty dla ciekawskich... Nie wiemy na co umarł.
Uhli nie żyje... Jak to?, 8 czy 9 godzin temu rozmawialiśmy o tym Pelikanie... Jestem zbulwersowany. Idę do domu i mówię mojej dziewczynie co się stało ; jest wstrząśnięta. To prawdopodobnie zawał, narzekał przecież często na serce...
Dzień przynosi nieco więcej wyjaśnień. Uhli nie umarł z przyczyn naturalnych. Będziemy musieli poczekać na wyniki jutrzejszej sekcji, aby dowiedzieć się więcej. Żadnych świadków, żadnych podejrzanych, to wszystko, co wiemy.
Nie mogę przestać myśleć o Pelikanie, o komentarzach Uhli'ego, o niegodziwościach sędziego...
To była ciężka noc, przeplatana koszmarami przywołującymi więźniów celi śmierci powracających, by nawiedzać żywych.
W dniu pogrzebu Uhli'ego, jest nas niewielka grupa. Nie wiem dlaczego, ale włożyłem Pelikana do kieszeni koszuli. Tu zwłoki...  a tu… narzędzie zbrodni?
Ceremonia jest krótka, grany jest utwór fortepianowy, wypowiadanych jest kilka rytualnych słów, i Uhli zostaje zabrany.
Trzymając się za ręce z moja dziewczyną wracamy do samochodu.
Nagle czuję coś na klatce piersiowej, dotykam ręką kieszeni koszuli, tuż nad sercem, czuję wilgoć, a palce mam lepkie i czerwone!
Pelikan poplamił mi koszulę krwistoczerwonym atramentem!
Kiedy Uhli dał Pat  pióro w prezencie, odruchowo pokręciłem tłoczkiem, nic się nie stało, zbiorniczek był pusty. Pat powiedziała mi, że nigdy później go nie napełniała...
Wracając do Muzeum, włożyłem Pelikana do gablotki, którą opróżniłem dla niego. Najpiękniejszym charakterem pisma odręcznego, zapisuję na kartce papieru słowa, które będą mi odtąd towarzyszyć.
"To feralne pióro należało do portugalskiego sędziego."
Niech Alain wybaczy mi zapożyczenie jego słów, nowe imię nadane jego towarzyszce i uśmiercenie Uhliego... Ale jakiekolwiek podobieństwo z faktami lub postaciami istniejącymi lub nieistniejącymi jest … itd...

PS: Mówiąc poważniej - w Portugalii kara śmierci w sprawach cywilnych została zniesiona już w 1867 r. Utrzymano ją za przestępstwa wojskowe, ale i ona została zniesiona w 1977 roku. Ostatnia egzekucja miała miejsce z 1849 roku... Historia sędziego Quintela jest więc... tylko ciekawą historyjką!

Poniżej zdjęcie zamieszczone przez @Jean B :

Modifié en dernier par JeanB le 15 sept. 2013 20:43, modifié 1 fois.

[MarcinEck]

PS

Alain Vanderauwera odszedł 15 sierpnia 2019 roku...